Als een fabelachtige Merlijn die in zijn studeerkamer en op zijn weduwschap zit, produceert de maker zijn weinige maar altijd effectieve spreuken. Zijn prooi is een andere: het ongebruikelijke, ongrijpbare en, voor andere stervelingen, onzichtbare voorbeeld van perfectie.
Als een fabelachtige Merlijn die in zijn studeerkamer en op zijn weduwschap zit, produceert de maker zijn weinige maar altijd effectieve spreuken. Zijn prooi is een andere: het ongebruikelijke, ongrijpbare en, voor andere stervelingen, onzichtbare voorbeeld van perfectie.
Haakjes. Toen ik in 1995 in Antwerpen was, in het gezelschap van mijn grote vriend Heriberto Galindo en zijn vrouw Maricarmen, wilde ik het Van Eyck-altaarstuk, De Aanbidding van het Lam, in Gent opnieuw zien. 'Er zijn maar twee perfecte schilders', poneerde ik, 'Van Eyck en Mondriaan.' 'En Rangel Hidalgo,' kwam Heriberto onmiddellijk tussenbeide.
Ik praat erover omdat, net als bij de Van Eycks, Alejandro's intense geloof tot uiting komt in zijn verering voor de natuur (ondanks dat hij nooit landschappen heeft gemaakt). Het is het kostbare en kleine dat hij viert, het bijna microscopisch. Voor een commercieel tomatenetiket simuleert hij een botanische plaat: de puberteit van de stengel verbaast, en in het deel van de vrucht blijft een zaadje dat de snijkant volgt alleen in het scheidingsmembraan.
Rangel's schilderij heeft zeer verschillende tijdperken, gescheiden door irritante draagtijdperioden voor zijn bewonderaars. Na zijn jeugd en met volledig technisch meesterschap, verscheen hij in 1958 voor de publieke opinie met Los angeles de este mundo, een serie die UNICEF publiceerde als kerstkaarten. In elk engelachtig prototype kleedde Rangel de engel in de nationale kleding van verschillende landen en vergezelde hem met de typische voorwerpen en producten van elke natie. In deze serie verdient El Niño Dios de Colima een speciale vermelding, als een brief van de schilder gewijd aan diezelfde regio waar hij werd geboren.
Het meest merkwaardige aan zijn werk is dat hij na elke artistieke uitstorting lange tijd opgesloten blijft en ons vervolgens verrast met een nieuwe kleurrijke uitdrukking, niet minder verbazingwekkend in zijn lentefrisheid, hoewel totaal verschillend van de vorige. Naast verschillende andere fasen herinner ik me zijn reeks negentiende-eeuwse jongens en meisjes die poseerden met hun speelgoed in kamers die goed zouden kunnen dienen als documenten van een ideale jeugd in de toekomst.
Jaren later maakte hij een serie zeefdrukken met de bonte bladeren van de crotos, waarvan het effect het magisch realisme van zijn eerdere schilderijen overstijgt door een abstractie die zo effectief is dat een criticus ze typeerde als "organische Vasarelys". Elke dag zie ik drie exemplaren van die tijd in mijn huis in Mazatlán, waar ik ook twee recentere schilderijen als privéschat heb. De Universiteit van Colima heeft ze mij via de kunstenaar zelf gegeven. Het zijn twee acrylverf geschilderd in 1992 die twee van de drie karvelen van Columbus vertegenwoordigen. De rompen van de schepen zijn samengesteld uit pure vlaggetjes en stempels van zijn eigen uitvinding; de zeilen zijn gemaakt van gloednieuwe Pyramid-zakdoeken, nog steeds opgevouwen, terwijl de vlaggen vrolijk in de richting van het schip grenzen. Het zijn twee werken van goudsmid, twee Cellini met een onbetwistbare factuur.
Officiële erkenningen ontbraken niet. Om vijftien overwegingen - waaronder de oprichting van de Altamira-school naast Matías Goeritz, zijn deelname samen met Ignacio Díaz Morales en Goeritz zelf aan de oprichting van de School voor Architectuur van de Universiteit van Guadalajara, en, met Gonzalo Villa Chávez , van de Faculteit Architectuur van de Universiteit van Colima, naast zijn onderwijswerk in zowel schilderkunst als lokale ambachten - de Universiteit van Colima kende hem in april 1999 de graad van Doctor Honoris Causa toe.
Rangel Hidalgo accepteerde deze erkenning met de nogal typische voorwaarde dat er geen openbare ceremonie zou zijn (zodat niemand erachter zou komen). Maar het is onmogelijk om de verdiensten en de waarde ervan niet te beseffen, aangezien een van de belangrijkste attracties van Colima het museum is dat zijn naam draagt en dat is gevestigd in de oude familieboerderij van Nogueras, een museum dat hij ontwierp en waarvoor Hij deed de museografie, en waar zijn collectie Westerse Cultuurkeramiek nu wordt tentoongesteld. Daar, naast de kleine 17e-eeuwse kerk, wonen hun handen.
Bron: Aeroméxico Tips No.14 Colima / winter 1999-2000
