Er zijn maar weinig uitvindingen die in Mexico bijna net zo perfect voorkomen en naast elkaar bestaan als de spoorwegen en fotografie.
Beiden werden geboren, geperfectioneerd en bereikten een groot deel van hun ontwikkeling in Europa, en hun revolutie was zo snel en briljant dat ze de rest van de wereld overstijgt. Deze creaties van de mens werden geboren met de attributen die nodig zijn om succes te behalen bij het doorbreken van de snelheidslimieten. De spoorlijn stond vanaf het begin garant voor een snel, veilig en aangenaam vervoer; Om momenten vast te leggen waarop de fotografische momentopname de vluchtige essentie onthulde van de man die vastbesloten was om afstanden te verkorten, moest fotografie echter veel obstakels overwinnen voordat hij kon genieten van de duizelingwekkende snelheid.
De opkomst van de spoorlijn en fotografie vond plaats in een tijd van opmerkelijke demografische groei en actieve industriële ontwikkeling in landen met een sterke economische en sociale structuur. Mexico, van zijn kant, deelde deze omstandigheden niet: het maakte een politieke instabiliteit door waarin twee partijen streden om de macht, de liberalen en de conservatieven. Deze nieuwe technologieën hebben echter algemeen bewezen dat ze de ingrediënten boden om te verrassen, te overtuigen en zich te laten assimileren met een stevige stap, waarbij ze belangrijke niveaus van perfectie bereikten in hun toepassing, zelfs in de Mexicaanse nationale sfeer.
Het was aan het begin van de jaren 40 van de 19e eeuw toen het spoorwegenproject in Mexico werkelijkheid werd, met een traject van 13 kilometer dat de haven van Veracruz verbond met de hoofdstad van het land.
Vliegend bijna in lijn met het nieuws, duurde het niet lang voordat het gekletter van ijzeren wielen op stalen rails zich over het land verspreidde, wat, hoewel het donderend was, het krachtige en doordringende gefluit van de locomotief niet belette, een machine die Als nieuw en krachtig wezen zou het later de ontwikkeling van industrie en nederzettingen mogelijk maken.
Net als bij de spoorlijn verscheen het fotografische proces voor het eerst als nieuws op nationaal niveau, en het was aan het einde van het derde decennium van de vorige eeuw en aan het begin van het vierde toen bekend werd dat het fotografische proces genaamd daguerreotypie in Mexico was aangekomen. In het portretgenre als beeldrecord de Mexicaanse bourgeoisie die voor dit nieuwe proces zou kunnen betalen, paradeerden ze voor de camera, op zoek naar een nieuw beeld van de sociale orde, bankiers, industriëlen, eigenaren van mijnen en landbouwgronden. , die zich vertolkers van de geschiedenis gingen voelen, omdat ze hun portret aan het nageslacht konden nalaten. In een omgeving die zo bezorgd is over de onsterfelijkheid van het menselijk gezicht, wordt een nieuw beroep geboren, zoals in Europa, de pittoreske fotografische Bohemen.
Dankzij fotografie was het mogelijk om in al zijn realisme te laten zien, zowel Mexico dat als springplank diende voor de beginnende technologische ontwikkeling, als de ontwikkeling zelf die later het verrassende nieuwe tijdperk van automatisering met zich meebracht.
Het was toen dat het beeld dat door de hand van de kunstenaar werd gebeeldhouwd of geschilderd, niet in staat bleek een bevredigend beeld van de werkelijkheid te geven. Zoals ik al zei in het boek "The days of steam", kruiste de spoorweg, in zijn chronologische parallellisme met fotografie, zijn actielijn om de camera door onverwachte uithoeken van het land te vervoeren en gretig de opkomende steden van Mexico te registreren hedendaags.
Later zou fotografie hulde brengen aan deze inspanning door de spoorweg systematisch gefotografeerd te zien op talloze platen die tegenwoordig deel uitmaken van openbare en particuliere archieven. Deze brengen het creatieve erfgoed samen van talrijke buitenlandse en nationale fotografen die, voor de realisatie van hun werk, een uitgebreid scala aan camera's en niet enkele fotografische technieken gebruikten, waardoor beelden werden verkregen die al snel het actieterrein van de schrijver overschreden, aangezien ze voor zichzelf kunnen spreken. hetzelfde van een snelle en efficiënte evolutie. De fotografische afbeeldingen die verwijzen naar de stoomtrein die de INAH-fotobibliotheek nu bewaakt, suggereren een bijzondere reünie waarin de spoorweg en de fotografie de Mexicaanse scène delen. Binnenkort zou de fotografie tekenen van een dergelijke ontwikkeling vertonen, wat leidde tot de vestiging van fotografen in de hoofdstraten van steden in de ontluikende bevolking.
In Mexico-Stad bijvoorbeeld, in de jaren veertig van de vorige eeuw, waren fotografen, voornamelijk buitenlanders en tot een kleiner aantal staatsburgers, op de vingers van de hand te tellen, die zich in de centrale straten van Plateros en San Francisco bevonden, velen van hen afkomstig uit ze vestigden zich tijdelijk in hotels en maakten reclame voor hun diensten in lokale kranten.
Maar twee decennia later werkten meer dan honderd fotostudio's, zowel binnen als buiten hun vestigingen, met methoden die sneller waren dan daguerreotypie, zoals het positieve negatieve proces met natte collodium waarin ze, printen door contact, werden gebruikt papier waarin de drager van de zilverzouten die het beeld dragen albumine en koord waren, beide in een zelfdrukproces dat veel tijd vergde om de kopie te verkrijgen, gekenmerkt door zijn sepiatinten en paarsachtige tinten, die minder frequent cyaan toon geproduceerd door ijzerzouten.
Pas halverwege de jaren tachtig verscheen de droge gelatineplaat, die het fotografische proces veelzijdiger maakt en beschikbaar maakt voor duizenden fotografen, die niet alleen met een picturale bedoeling, maar eerder als een praktijk van geïllustreerde fotojournalistiek, erin slagen over de hele lengte en breedte van het land.
Dankzij het spoor verschenen de cameraprofessionals in de verschillende regio's van het land. Het waren voornamelijk buitenlandse fotografen, wiens taak het was om het spoorwegsysteem te fotograferen, maar ze lieten de mogelijkheid om het landschap en het dagelijkse leven van Mexico op dat moment vast te leggen niet voorbij.
De afbeeldingen die dit artikel illustreren, komen overeen met twee geassocieerde fotografen, Gove en North. In een bijzondere compositie laten ze ons de verkoper van potten zien poseren op een stuk spoorweg, of anders maken ze ons bewust van de pracht van de spoorweginfrastructuur voor de bouw van bruggen en tunnels; in een andere afbeelding roepen stations en treinen een romantische sfeer op. We zien ook personages gerelateerd aan de spoorweg die ervoor kozen om in de open hal van een personenauto te poseren.
In Mexico zijn spoorwegen en fotografie, nauw verwant, getuige van het verstrijken van de tijd door middel van door licht geschilderde beelden, die, als een verandering van spoor, het heden plotseling doorsnijden en afwijken om terug te gaan naar het verleden, tijd en vergetelheid overwinnen.
Bron: Mexico in Time # 26 september / oktober 1998
