Lees deze fascinerende kroniek van een reis naar Espinazo del Diablo, in de Sierra Madre Occidental, in Durango.
Elke keer dat iemand de zin herhaalde "Espinazo del Diablo" in de loop van een gesprek wisten we dat er een verhaal zou beginnen waarin de risico's impliciet waren, avontuur en opwinding. Al snel zou ik voor het dilemma komen te staan om hem te ontmoeten als de chauffeur van een gammele bus de passagiers vroeg: "Wil je uitstappen en wandelen of met mij langs de Duivelse Ruggegraat lopen?"
We waren in het hoogste en gevaarlijkste deel van wat in die jaren nog een gat was dat liep van de zonnige haven van Mazatlán naar de stad Durango. Ik herinner me dat mijn moeder tegen me zei, met die noordelijke onbeschoftheid die haar altijd kenmerkte: "Beweeg je niet, laat je collones eraf gaan." We liepen verder, de opening werd smaller, aan de kant van de weg keken de passagiers uit de ramen en klampten zich vast aan de leuningen van hun stoelen. Het geluid van de motor werd oorverdovend, de dames sloegen een kruis en hielden het Weesgegroet in hun mond. De bus gaf de laatste ruk, het lichaam huiverde, ik dacht op dat moment dat we we zouden naar de afgrond gaan… Maar uiteindelijk vertrokken we en een paar kilometer later bereikten we een kleine vlakte. De zon begon onder te gaan.
De chauffeur riep: "We zijn aangekomen in de stad, we gaan even rusten." We stapten uit de vrachtwagen, de losse sneeuw, wit en zacht, viel mijn schoenen binnen, het landschap spookte. De chauffeur reed naar een van de huizen gebouwd met houtblokken, de open haard vertoonde tekenen van leven, het leek een beetje warm, hoewel de temperatuur nog niet erg koud was. We waren in "de stad", in een klein gehucht van houthakkers dat in die jaren totaal van de wereld was verwijderd.
Eiken- en dennenbossen omringden ons, veel van de Sierra Madre Occidental, waarover de kloof stijgt, hield de vegetatie intact. Het woord "biodiversiteit" was nog niet uitgevonden en de ontbossingsproblemen waren, hoewel ze al belangrijk waren, niet zo ernstig als nu. Het bewustzijn lijkt pas wakker te worden als het te laat is.
Ik heb nooit geweten of het een restaurant of een kantine was, de waarheid is dat de bar en de keuken tegelijkertijd werkten en de lokale bevolking bedienden en degenen die, net als wij, zich langs die weinig bereisde route waagden. Het menu bestond uit rosbief, jerky, bonen en rijst. In een hoek zongen drie opdrachtgevers onder begeleiding van een gitaar het gerund door Benjamín Argumedo. We gingen op een tafel zitten met een rood en wit geruit plastic tafelkleed.
Andere reizen kwamen in me op: degene die we jaren geleden hadden gemaakt om Yucatan te bezoeken langs de kustweg, die nog steeds geen bruggen had en dat we om de rivieren over te steken het in panga's moesten doen; de gevaarlijke reis van Tapachula naar Tijuana aan boord van de treinen die de reis destijds in een flink aantal dagen aflegden; het bezoek aan Monte Alban in a Reis Mexico-Oaxaca met als proloog duizenden bochten op de weg. Al die reizen waren lang, zelfs vermoeiend, vol verrassingen en nuances, maar bij geen van hen waren we op zo'n afgelegen en eenzame plek geweest. Toen de zingende mannen vertrokken, ging ik naar de deur om te zien hoe ze verdwaald waren in het dichte bos.
Kort daarna vervolgden we onze weg die ons naar Durango bracht en vervolgens naar de stad Parral, Chihuahua. Toen de kou intenser was, keerden we dezelfde weg terug, de chauffeur stopte niet meer in "de stad", die bij zonsopgang op een spookstad leek. El Espinazo verraste ons, een beetje in slaap als hij langs zijn top loopt, zonder een woord te zeggen. Vele jaren zijn verstreken en ik heb niemand gevonden die de ruggengraat van de duivel is overgestoken in een gammele vrachtwagen, soms denk ik dat deze route niet bestaat en dat alles het product was van een denkbeeldige reis naar het hart van het Durango-gebergte.
